Vrijheid in verbondenheid

ruigezee artikel Gaaf he, die ruige zee.

Ik kijk links van me in een paar stralend blauwe ogen van een blij mens. Net als ik staat ze in het wilde water dat hoog om onze benen klotst. Word hier zo gelukkig van', vervolgt ze.
Het geluid van de woeste wuivende golven overstemt haar.

'Anders ik wel', roep ik. Voel me goed. Voel me vrij. Kordaat lopen we samen verder het water in dat uiteen spat op onze lijven. Lachend nemen we vrijwel tegelijkertijd een duik. Als twee speelse kinderen laten we ons meevoeren op de golven om uiteindelijk weer terug te zwemmen naar de kustlijn. Gezusterlijk gaan we op het warme zand liggen.

De zon zorgt dat het zoute water op mijn huid tintelt en ik sluit even mijn ogen. Door mijn oogharen zie ik twee zeevogels saamhorig overvliegen. Hun geroep en het inmiddels kalmere geruis van de zee, geeft een heerlijk loom gevoel.

'Een mens heeft eigenlijk niet zo veel nodig, toch? Ik kom hier graag. Welk jaargetijde het ook is. Het geeft me ruimte in mijn hoofd'. Ik knik instemmend. Bijzonder dat je een verbondenheid met iemand kunt voelen terwijl je diegene eigenlijk helemaal niet kent.

'Naarmate ik ouder word', waardeer ik steeds meer wat eerst zo vanzelfsprekend leek, vertelt ze verder. Het is allemaal niet zo ingewikkeld. Een dak boven je hoofd, een bord eten,
de natuur en bovenal de liefde'.

Verrast door haar openheid kijk ik op. 'De liefde, gaat ze verder, is de zuurstof van het leven. Passie, vriendschap, de liefde voor je ouders of kind… Uiteindelijk is dat de kern. Gaat veel verder dan een groot huis en status'.

Inmiddels zit ik rechtop en tuur met haar over de zee naar de horizon. Ze straalt kracht en vertrouwen uit. 'Dromen, teleurstellingen, verdriet en geluksmomenten geven het leven kleur. Blijf openstaan en verwonder'.

Ze geeft me een kus op mijn hoofd, staat op, rent het water in en roept lachend 'Leef'!

2015 - 2024 Vrouwtotaal