 |
Deze blog gaat niet over het uiterlijk. |
Het gaat wel over mooie mensen en over dingen die niet leuk zijn, zeg maar gewoon lelijk. Om te beginnen iets moois. Zaterdag jl. was er de nichten en neven dag. We waren te gast bij in Leiden wonende nicht P. en haar man R.
Ik heb wel iets met de stad Leiden. Vroeger, heel lang geleden, werkte ik bij de NAV (Nederlandse Autorensport Vereniging). Het kantoor was in Leiderdorp en we gingen in de lunch pauze regelmatig naar Leiden om daar een broodje te eten.
Leiden, mooie stad. Maar nu was ik er dus voor de nichten- en nevenreünie. Uiteindelijk bleker er alleen nichten te zijn en er was een moedige partner meegekomen. Het was reuzegezellig.
Gastheer en gastvrouw zorgen goed voor ons en leuk om elkaar te zien. Ik had nicht P. bij voorbaat al gevraagd of ik ’s middags ergens kon rusten. Direct bij binnenkomst wees ze mijn rustplekje aan. Zo fijn als iemand meedenkt.
Na de lunch was ik gesloopt. Teveel prikkels. Die worden als gevolg van dat suffe brein van mij niet goed verwerkt. Ik schreef het eerder. Alsof van de A2, op een regenachtige avond in de avondspits, maar 2 rijstroken beschikbaar zijn. Het verkeer moet dan van Vinkeveen tot Breukelen binnendoor. Dat betekent een verkeersinfarct. Dat dus in mijn hoofd.
Na mijn dutje togen we naar het centrum. Ik met een nicht A. en gastheer R. met de auto. De rest ging lopend. In Leiden was de Gaypride. Dat betekent heel veel vrolijke mensen uitgedorst in alle kleuren van de regenboog.
Maar ook veel en luide muziek. De rondvaart was mooi. Maar al met al was ik daarna, door overprikkeling, finaal total loss. Niet leuk. Om te midden van feestvierende mensen zo snel mogelijk weg uit de drukte te moeten.
Vroeger genoot ik hiervan, nu kan mijn brein dat niet meer aan. Ik was supermoe, was verdrietig. Dit typeert voor mij de lelijke kant van MS. Zo graag willen, maar het gewoon niet kunnen. De mensen, de muziek, het was me allemaal teveel.
En dan komt het mooie. Gastheer R. liep als een soort van bodyguard door de mensenmassa voor me uit om de weg vrij te maken en haalde snel zijn auto. Nicht L. was bij me gebleven. Ik mocht haar schouder lenen toen het me allemaal teveel werd.
Daarna zorgde Nicht P. ervoor dat ik weer even kon rusten. Na een heerlijke en gezellig maaltijd mocht ik met nichtjes L. en A. eerder mee naar huis. Daar waar ik in het gewone leven vaak tegen onbegrip aanloop, begrijpen zij het wel.
Er was nog iets lelijks. Veel lelijker dan mijn terugval. Dat was dat er een noodverordening nodig was in Leiden. Een dragqueen zou voorlezen in de bibliotheek. Draqgqueens zijn mooie en moedige mensen, die het niet makkelijk hebben. Ze zijn wie ze willen zijn.
Hoe mooi is dat. Ze zitten niemand in de weg. Wil je niet door ze voorgelezen worden, prima, dan ga je niet. Wil je ze niet zien, dan kijk je niet. En hoe belangrijk is het om kinderen te laten zien dat iedereen anders is. En dat dat goed is.
Daar dachten anderen anders over. In plaats van een ieder in zijn of haar of hen waarde te laten, werd de voorlees dragqueen bedreigd. Bedreigd om wie ze is. De noodverordening was ingesteld vanwege 'ernstige vrees voor een ernstige verstoring van de openbare orde'. Hoe dan? Doordat bekrompen mensen een voorleesuurtje voor kinderen wilden verstoren. Dat is pas lelijk.
Om met iets moois te eindigen. Ik had Nicht P. een appje gestuurd om haar te bedanken voor de mooie dag en voor het meevoelen en meedenken. Ze appte: 'prikkelverwerking is echt lastig voor MS-ers en vaak onbegrepen'. Ze sloeg daarmee de spijker op zijn kop. Precies dat. Ik hoef geen medelijden, juist niet. Maar iemand die de moeite neemt om het te snappen. Dat is zo waardevol.
De nichtenreünie was ongelooflijk vermoeiend, maar wat was het een warm bad. Zoveel mooie mensen. Mensen die er gewoon voor me zijn. Terwijl ze allemaal hun eigen, soms loodzware, rugzak met verdriet hebben.
Volgend jaar ga ik weer. Nichten en Neven bedankt!