 |
Ik ken bijna geen (maatschappelijk gezien) succesvol persoon die in enige mate geen ADHD heeft. |
Als een jongetje van 8 het niet redt om 6 uur per dag op een stoel te zitten en dingen te doen die hij niet leuk vindt, volgt al gauw de diagnose. En dan de ritalin, concerta of andere middelen… Elke dag
Pilletjes…
Voor de meeste ouders, zeker voor bewuste ouders, is het best moeilijk. Wat doe je als je kind echt niet te houden is thuis en op school. Als het agressief kan reageren op broertjes en zusjes, altijd druk is en zijn of haar eigen grenzen continue overschrijdt. Dan is de stap naar verdoving al snel groot. Ook al wil je eigenlijk liever niet overgaan op
Pilletjes…
Begrijp me niet verkeerd, het is niet zwart-wit. Ik ben ook niet tegen medicijnen en pilletjes. Maar wel met beleid. Mentale aandoeningen zijn normaal. Ieder mens heeft het wel een beetje. Of meer dan een beetje. Het wordt tijd dat ze normaal gevonden gaan worden. Stoppen met al die diagnoses en
Pilletjes...
Bijzonder vind ik bijvoorbeeld dat ik bijna geen (maatschappelijk gezien) succesvol persoon ken die geen ADHD heeft in enige mate. Meestal is het een combinatie van ADHD, bi-polariteiten en vormen van narcisme. ADD, borderline en autisme doen het ook goed.
Met succes bedoel ik het maatschappelijk geaccepteerd succes dat iemand zijn of haar passie, of kwaliteiten op een hoog level tot uitdrukking brengt. Dat kan bijvoorbeeld een zanger(es) zijn:
Een topsporter
Een acteur
Een spiritueel leraar
Een wetenschapper
Een influencer
Een CEO
Een kunstenaar
Een artiest
Een journalist
Een presentator
Een ondernemer
Een activist
Een specialist
Een politicus
Een komiek
Een ambtenaar
Een arts
Etc, etc, etc.
Maatschappelijk succes is namelijk ook een pilletje. Het is een verdoving, een compensatie voor de pijn en de leegte, een kick en een dopaminefabriek. Succes geeft aandacht, bevestiging en liefde, heerlijk wanneer je niet in staat bent die in jezelf te vinden door al je trauma, psychische 'afwijkingen' en persoonlijkheidsstoornissen.
Succes is natuurlijk veel breder dan dit en iedereen is succesvol op zijn of haar manier, maar dat is even niet waar deze post over gaat (voor we in hevige discussies over wat succes is terecht komen). Ik wil ook helemaal niet zeggen dat succes gelijk staat aan gelukkig zijn. Succes zonder voldoening is een leeg vat. Maar goed, terug naar de
Pilletjes...
Succesvolle mensen hebben persoonlijkheidsstoornissen en andere psychische afwijkingen. Punt. Zonder dat waren ze nooit succesvol geworden. Niet mee eens? Noem 1 succesvol persoon die er vrij van is.
Het lijkt dat maatschappelijk succes zonder persoonlijkheidsstoornis (of persoonlijkheidssplitsing zoals ik het liever noem) of mentale afwijking niet mogelijk is. Toch zijn er ook heel veel onsuccesvolle mensen met persoonlijkheidsstoornissen.
Het grote verschil tussen iemand die zijn of haar dromen waarmaakt en iemand die niet vooruitkomt in het leven is de manier waarop deze persoon omgaat met deze stoornissen.
Narcisme kan leiden tot bewijsdrang en een verlangen om zichtbaar te zijn, waardoor het podium snel gevonden wordt.
Autisme kan een enorme focus en intelligentie met zich meebrengen.
ADHD kan leiden tot de vlucht vooruit waardoor iemand gigantisch productief wordt.
Borderline kan bijdragen aan een diep verlangen naar aandacht erkenning waardoor de publiciteit van levensbelang wordt.
Bipolariteit geeft flexibiliteit. Diepe dalen, maar ook hele hoge pieken, soms zelfs manisch, waarin enorme productie gerealiseerd kan worden.
Kortom: persoonlijkheidsstoornissen en andere afwijkingen kunnen iemand heel ver brengen in het leven. Ze komen echter overwegend voort uit verschillende vormen van trauma. Een narcistisch persoon heeft in de jeugd teveel of te weinig aandacht gekregen zonder oprechte liefde.
Een persoon met bipolariteit kan maar zo iets heel naars hebben meegemaakt in de jeugd waardoor een deel van zijn of haar persoonlijkheid is afgesplitst. Niet heel authentiek die persoonlijkheidsstoornissen en andere afwijkingen, maar zeker als ze in een niet al te intense vorm aanwezig zijn in een persoon kunnen ze heel helpvol zijn. Niet iets om te onderdrukken met
Pilletjes…
Nu moet ik vermelden dat de nummer 1 reden van disfunctioneren van kinderen de ouders zijn die karma doorgeven in de familielijnen en dat niet in de gaten hebben. Uit ervaring in mijn coachpraktijk weet ik dat bijna elk gedragsprobleem van een kind verholpen kan worden door de ouder therapie te geven. Dat werkt beter dan?
Pilletjes…
Binnen het onderwijssysteem zijn de pilletjes gangbaar. Het systeem dat we kennen is overigens niet gericht op het ontwikkelen van succesvolle mensen. Het is door industriëlen bedacht lang geleden om goede systeemwerkers te creëren die:
Op tijd komen?
De hele dag taken uitvoeren die hen opgedragen worden.
Naar een meerdere luisteren.
Niet al te veel eigen mening hebben.
Zich aan de regels van het systeem houden.
Rekening houden met anderen die zich binnen het systeem bevinden.
Zich identificeren met hun prestatie, in plaats van wie ze zijn.
Het belangrijk vinden wat andeee mensen van ze denken.
Kortom, in de jaren dat iemand onderwijs geniet, is hij of zij keurig gedrild en geconditioneerd om te functioneren binnen het systeem: opleiding - carrière - pensioen. Wat een leven.
Gelukkig is het onderwijs aan het veranderen en worden steeds meer mensen wakker binnen de sector en wordt er steeds meer gekeken naar het individuele kind. Toch zijn er nog steeds veel
Pilletjes…
Wat zou er gebeuren als we onze kinderen niet verdoven met pilletjes, maar helpen de onderliggende trauma’s op te sporen en die te Helen? En vervolgens leren om te gaan met hun persoonlijkheidsstoornissen en deze als kracht, in plaats van als handicap te gebruiken om hun dromen waar te maken?
Wat als we onze kinderen laten voelen dat ze helemaal goed zijn zoals ze zijn? Dat ze veilig en geliefd zijn? Dat hun drukte, concentratiegebrek, woede-uitbarstingen, angsten en hebbelijkheden helemaal ok zijn?
Dat er geen keurslijf is om in te passen, maar dat juist individuele expressie zo prachtig is? Wat als we dat onszelf ook gaan vertellen? Zodat wij ook los kunnen komen van al die verdovingsmechanismen?
Alcohol, hard werken, shoppen, Netflix, porno, drugs, roken en andere compulsieviteiten. Want uiteindelijk zijn dat ook gewoon…
Pilletjes.
Tekst: Robert Bridgeman