 |
Nou. Dat was het dan bijna. Zondag ga ik weg uit Voorburg na een zeer bewogen tijd. |
Voorburg was een nieuw begin na mijn scheiding. Voorburg staat voor mij voor opklauteren. Na mijn scheiding ben ik in zwaar weer terechtgekomen. Emotioneel en financieel vooral. Dat was nieuw voor mij.
In de jaren ervoor leefde ik als een godin in Frankrijk. Eigenlijk kon alles. Een dubbel inkomen. Een paar keer per jaar op vakantie met de kids. Flink gevulde boodschappenkarren elke week en we woonden in een lekker huis.
Tijd om vaak met vrienden te eten. De kinderen kwamen niets te kort. Een nieuw huis hadden we net gekocht en werd gebouwd. Een huis met 7 kamers. Wat een luxe! Daar zouden we een nieuwe start maken na een paar moeilijke huwelijksjaren.
Maar het liep anders. Het huis moest er zo snel mogelijk uit om de schade te beperken. Dat lukte na enkele maanden. Het huis waarin we woonden, moest ook weg maar we konden het aan de straatstenen niet kwijt. Ik vond dat wel lekker. Emotioneel was ik een wrak in die begintijd en het huis gaf me rust, relatieve rust.
De crisis had zijn intrede gedaan. Geen huis werd nog verkocht en de waarde kelderde omlaag. Het boeide me niet. Ik had alle energie nodig om me de dagen door te slepen. En toen, na 3 jaar, was daar toch een koper.
'Geef het weg, zei de makelaar, dan kun je door'! Dat lukte. Huis weg. Geld weg. En toen begon de crisis pas echt. Mijn onderwijspraktijk ging achteruit. Ook door mijn gebrekkige aandacht en energie.
Ik had geen puf meer en er geen zin meer in. Voelde me gevangen tussen 4 muren. Ik verhuisde naar een mooi appartement waar ik een jaar happy mee was. Toen kon ik de huur niet meer opbrengen.
Enveloppen bezorgden me angst en huilbuien en in plaats van hulp inschakelen, verstopte ik me onder een steen. Wat een bestaansangst had ik daar. Soms wilde ik niet meer leven. Na flink worstelen en weglopen was daar een vriend. Hij pakte me bij de hand en loodste me door mijn ellende heen.
Ik verhuisde naar een klein, donker, kloteflatje. En mijn problemen werden in kaart gebracht. Hij was mijn redding. Mijn spullen zijn er naartoe verhuisd en ik beloofde mezelf: 'over een jaar ga ik naar een leuk huis en heb ik een goed inkomen en vrijheid'.
Netwerkmarketing was mijn uitweg. Ik leerde het vak met vallen en opstaan. Daardoor hervond ik mijn kracht en energie en ik maakte veel nieuwe vrienden. Van een hel werd mijn leven weer wat het moet zijn: een spel! Speels leven. Zalig. Ik was er weer.
En nu... vertrek ik naar Zierikzee. Sluit de deur van de 7 magere jaren en heb vertrouwen dat mijn leven vooral prachtig is. Ik droom van een zeilboot en langdurig varen. Dat zal gaan gebeuren. Hoe? Dat zal ik vanzelf ontdekken. Ik heb geleerd om hulp te vragen. Dat dromen uitkomen als je ze visualiseert, uitspreekt en volhardt in de uitwerking.
Nu help ik over 5 jaar 60.000 vrouwen in 60 landen ook naar een beter leven. Want het kan! Er is altijd een weg! In Zierikzee wonen en lieve mensen die mij erbij helpen. Overwegend vrouwen die zorg hebben voor andere vrouwen. Dromen van anderen realiseren, is het leukste en mooiste vak dat er is.
Zondag gaat dit huis leeg. Dankjewel huis. Je redde me. En nu sta ik weer rechtop en ben ik trots op mezelf. Mijn boodschap aan elke gescheiden vrouw is: huil en wees boos. Maar houd het kort. Pak jezelf beet en stel jezelf vragen.
Wie wil ik zijn? Wat heb ik nodig om blij te zijn? En neem stappen, hoe klein ook. Want alles gebeurt met een reden. Ontdek in alles jouw les en ga aan de slag. Dag huis. Het is klaar!
Tekst: Linda Duin
Foto