 |
Beetje rare titel, maar dit gevoel kreeg ik wel toen ik dinsdag mijn 3e les ‘katheteriseren voor dummies’ kreeg. |
Deze les ging vooral over diverse standjes. Ik moest er deze keer voor naar ziekenhuis Nieuwegein. Alleen deze locatie heeft een WC in de behandelruimte. En op een wc moet het katheteriseren immers uiteindelijk gebeuren.
In eerste instantie dacht ik, zijnde juffrouw Jannie, beetje naïef, dat zou dan wel een hele bijzondere wc zijn. Ik dacht een doorzichtige, zodat de verpleegkundige, knielend letterlijk kon zien of ik op weg was naar het goede gaatje.
Maar goed, ik moest dus naar Nieuwegein. Mijn vriendin H. was zo lief om met me mee te gaan. De behandelkamer mag ze natuurlijk niet in, maar ze wachtte,
voorzien van een boek een kopje thee geduldig op me in de wachtkamer.
Daar aangekomen werd ik liefdevol ontvangen door twee verpleegkundigen. In het hoekje van de behandelkamer stond een wc. Een gewone, niet doorzichtig, dat was dan wel weer jammer, maar wel met een gordijntje eromheen.
Omdat ik natuurlijk weer moest plassen (ik was hier immers vanwege mijn plasprobleem), verwezen de verpleegkundigen me naar het toilet. Ze deden, in verband met mijn privacy, het gordijntje even dicht. Dat had van mij niet gehoeven.
Vijf minuten later lag ik immers weer op de behandeltafel. In mijn blote niksie, knieën uit elkaar, spiegel tussen mijn benen en actie. Hoezo privacy. Ikheb daar al jaren geen moeite meer mee. Met mezelf blootstellen bedoel ik en met schaamte.
Als je op jouw 43e met een opoe rollator naar de hockey wedstrijden van de jongste gaat, ben je allang over jouw eigen schaduw heengestapt. Tip voor Remkes:
de 3 overgebleven politieke poppetjes (Alfa mannetje cq Teflaf Mark, Wannabe Mark cq Wopke Sensibiliseren H. en Sigrid Nieuw Leiderschap K.) achter een opoe rollator dwars door Den Haag laten lopen.
Iets wat ook helpt bij het je nergens meer voor schamen: met jouw blote reet, gericht op een knappe arts, op de behandeltafel liggend, diezelfde arts DAAR onderzoek te laten doen. Ik bedoel maar, als je, net zoals ik, deze hobbels hebt genomen, is formeren een makkie.
Maar ik dwaal weer af, ik het kan niet laten. Het land moet bestuurd worden en de heren en dames politici vinden de poppetjes belangrijker dan de inhoud. Als die knappe arts of als die verpleegkundigen er ook zo over dachten, ik bedoel poppetjes boven de inhoud stellen, zou er al snel een tekort zijn aan artsen,
verpleegkundig personeel, zorgmedewerkers, etc.
Ik lag daar dus op die behandeltafel. Met aan beide zijden een verpleegkundige. De ene liet me zien hoe (je kunt nu nog afhaken, het wordt wat intiem) ik de lippen moest spreiden. De andere liet me, gewapend met een katheter zien hoe het gaatje het beste kon benaderen.
Welnu, zo liggend, kan ik het ook. Tijd voor het echte werk. Er zijn meerdere standjes om jezelf te katheteriseren. Liggend op bed. Maar dan moet je wel een teiltje bij de hand hebben. Ik bedoel de urine moet ergens naar toe en omdat ik nogal onhandig ben, is dit voor mij geen optie. Dat teiltje zal in mijn geval of op bed omkieperen of op de grond vallen. En dat wordt zo’n rommeltje.
Het kan ook in de douche, staand tegen de muur. Ik heb het geprobeerd. Maar balansproblemen in combinatie met slappe benen, was dit ook geen succes. Ik had al mijn aandacht nodig om te kunnen blijven staan. En had dus geen energie/kracht over om die katheter op de goede plek te krijgen.
Zittend, op de grond in de douche kan ook. In de zomer prima, maar in de winter geen optie. Beetje koud. En dan moet ik na afloop ook nog overeind zien te komen.
Op een gladde vloer. Exit deze optie.
Zittend op een douchekruk zou nog kunnen, maar dan staat dat ding zo in de weg. Niet doen. Zittend op de wc, met een been op een krukje, zodat de betreffende zone doeltreffend geopend is, zou kunnen. Omdat je bij katheteriseren twee handen nodig hebt, heb ik bij deze pose geen derde hand vrij om mezelf ergens vast te houden. Ik zie mezelf zo van het toilet afkukelen. Afgekeurd.
Blijven over de twee meest logische. Gewoon zittend op de wc of achterstevoren zittend op de wc. Deze had ik dus thuis al diverse malen geprobeerd, maar het mislukte steeds. Ik kon het goede gaatje gewoon niet vinden. Ik prikte me suf, maar zat ofwel in het verkeerde gaatje of ik zat in niemandsland.
Maar het wonder geschiedde. Met de herhaalde en herziene uitleg over de lippen uit elkaar houden en goed mikken (3x is scheepsrecht), is het me gelukt. Ik kan het zelf. Yess I Can! Vier dagen lang kon thuis de vlag uit. Op de 5e dag ging het weer mis. Alweer een BO (blaasontsteking). Weer een kuurtje, gelukkig ben ik er deze keer niet zo moe van. Dat is dan weer een geluk bij een ongeluk.
Als de BO weer opgerot is, ga ik het toch weer proberen. Doel van deze hele exercitie was en is immers, de actieradius van mijn blaas vergroten, zodat ik ’s nachts niet 3x mijn bed uit hoef.
Dat ik iets langere fietstochten kan maken. En dat ik het, in noodgevallen, zoals de verpleegkundig het omschreef, desnoods achter een boom kan doen. Dit standje hebben we overigens in het ziekenhuis niet geoefend. Er was geen inpandige boom.
Maar alle gekheid op een stokje. Dikke pluim voor de drie continentie-verpleegkundigen die me hebben bijgestaan. Geduldig, kundig en vriendelijk. En me troostend toen ik uit frustratie en vermoeidheid in huilen uitbarstte.
In een eerder blog had ik het over de verpleegkundigen van de dagbehandeling. Zonder hen kan het ziekenhuis niet draaien. Of de MS-verpleegkundigen, bij wie ik altijd terecht kan en zo kan ik nog wel even door gaan.
En wat me dan zo ontzettend pissig (what’s in a name) kan maken is dat De Coalitie meermaals een motie van de 2e tweede kamer naar Verweggistan heeft verwezen. De motie waarin verzocht werd het salaris de zorgmedewerkers structureel te verhogen.
'Nee', was het antwoord. 'Want Zus en Zo en precedent en dat is iets voor het volgende kabinet, bla bla bla'. Fout antwoord: dit is een motie van de 2e kamer en die moet worden uitgevoerd.
Afghaanse tolken weten wat het betekent als Ank ‘de soep wordt niet zo heet gegeten als die wordt opgediend’ Bijleveld moties domweg weigert uit te voeren.
Sigrid ‘nieuw leiderschap’
Kaag besloot haar verantwoordelijkheid te nemen. De verantwoordelijkheid van Ank was ergens tussen de stapel onuitgevoerde moties verdwenen. Uiteindelijk verdween Ank zelf, noodgedwongen, alsnog met staart tussen de benen het strijdtoneel.
Maar ik dwaal weer af. De motie voor salarisverhoging werd dus afgewezen. En het volgende kabinet laat op zich wachten. Iets met poppetjes. Een kleuterklas:
'Markje en Wopkje willen niet spelen met Liliannetje en Jessetje.
'jullie mogen niet op ons feestje komen, lekker puh'. Sigridje wil niet dat Gert-Jannetje op haar partijtje komt. Kortom Remkes, stuur ze achter een opoe rollator langs mensen die geen huis kunnen vinden of juist langs de door gaswinning ingestorte Groningse huizen of langs de door stikstof aangetaste natuurgebieden of etc etc.
Tot slot moeten ze gedrieën met de billen bloot bij de door het toeslagschandaal getroffen ouders en hun kinderen.
Doelstelling voor volgende week: 1. mijn BO is weer over en 2. Remkes geeft de drie kleuters een flinke schop onder hun kont (mag van mij) en zorgt zo voor nieuw kabinet.
Doelstelling voor over een maand: meer salaris voor de zorg en een ruimhartige en definitieve oplossing voor diezelfde ouders en kinderen van het toeslagenschandaal en eindelijk weer regeren. Deal! Of ben ik weer te naïef?