Ik vertrek

vertrek artikel Vertrekken naar Frankrijk om een B&B te beginnen.

Nu we onze plannen zo her en der bekendmaken, reageren veel mensen met de opmerking: 'Oh, dan komen jullie zeker ook in 'Ik Vertrek'! Daarop roep ik steevast dat wij waarschijnlijk niet interessant genoeg zijn, want we zijn prima voorbereid, we spreken de taal en bovendien gaan we geen bouwval kopen.

Leed wil men zien in 'Ik Vertrek'. Leed van niet te halen deadlines, van gasten die al op de stoep staan als de wc’s nog niet eens zijn geïnstalleerd, van lekkages, bureaucratie, echtelijke ruzie’s en bange kinderen, hoewel ik dat laatste altijd echt zielig vind.

Een aflevering zonder leed is geen kijkcijferhit. En als het leed niet direct te vinden is dan wordt het wel gefingeerd in de montage en de voice-over. Maar wij gaan er dus van uit dat alles van een leien dakje gaat als wij vertrekken.

Wellicht vertoont het huis dat we kopen toch boktorren, kapotte septic tanks en verrotte fundering of is de aanleg van een zwembad helemaal niet in een handomdraai klaar.
Maar vooralsnog zie ik daar geen beren op de weg.

Ook zal er ergernis ontstaan doordat je in Frankrijk niet alles online kunt regelen en men zich minder goed aan afspraken schijnt te houden. Geduld heb ik niet, inefficiëntie irriteert ons mateloos en onbetrouwbaarheid trekken we erg slecht. Maar we worden daar waarschijnlijk zo ontspannen dat niks ons meer deert.

Misschien wordt onze table d’hôtes wel een désastre, want we kunnen allebei best eten klaarmaken, maar van gastronomie is weinig sprake en koken voor groepen daar hebben we helemaal geen ervaring mee. Maar à la, aan een BBQ kun je weinig verpesten en is wel zo gezellig toch?

Wellicht dat we gierende ruzies krijgen omdat we niet gewend zijn elke dag op elkaars lip te zitten. En omdat Theo denkt dat dit leuk werk is, maar dat bedden en kamers verschonen niet zo super interessant is. En dat ik gestresst ben omdat mijn B&Btje hier een leuke bijverdienste is, maar daar ineens het hoofdinkomen moet genereren. Ik denk dat we ons wel zullen inhouden als er camera’s draaien.

Waar ik banger voor ben, is het onderhoud van drie hectare grond. Zonder tractor met maaier ben je goed de klos en onze kennis van tuinonderhoud is in feite nihil. We doen maar wat en meestal te laat.

Er is bij ons eigenlijk geen sprake van onderhoud. Het is meer in paniek de boel proberen in te tomen. Ons huis hier vinden we perfect omdat we een prachtig en ver groen uitzicht hebben, maar de tuin is in verhouding niet zo groot. Toch kost het ons nu al heel veel moeite en ergernis om de boel een beetje toonbaar te krijgen.

Willen we eindelijk eens een keer aan de waterkant van de zon genieten, dan valt ons oog op hele strengen onkruid die zich door de hortensia’s gekronkeld hebben. Onkruid, ik word daar doodmoe van.

Tevens van bladluizen die in de heg nestelen zodra er blaadjes in komen, schimmels die zich in de buxus vreten, slakken die planten kaal knagen, pruimenbomen die geen pruimen leveren, kersenbomen waarin ik te laat en dus slechts verpieterde, kersen ontdek en ga zo maar door.

Ik dacht altijd dat planten alleen water en zon nodig hadden, maar een flinke dosis chemicaliën is ook best nuttig. En snoeien! Dat moet ook! En elke plant moet op een andere manier gesnoeid anders gaat alles mis. Anders wordt hij onvruchtbaar, ziek, lelijk of zoiets. Kortom, een tuin dwingt je tot actie, actie met grote regelmaat.

Het kan dus zijn dat de redactie van 'Ik Vertrek' hilarische taferelen verwacht in ons Franse oerwoud, waar Theo een stroeve maaitractor in een greppel parkeert en waar ik zonder enig systeem noch kennis van zaken een moestuin probeer aan te leggen. Maar ik denk persoonlijk dat het te weinig spektakel oplevert. Te weinig leed vooral. Luxeproblemen, dat wel, maar die zijn saai, zeker geen kijkcijferhit.

Het wordt meer zoiets als dit denk ik, scene uit Koefnoen 

2015 - 2024 Vrouwtotaal