 |
Slappe hap die benen van mij. Net zoals mijn balans. Dat betekent dat lopen (en staan) slechter gaat. |
Buiten loop ik inmiddels met een rollator. Best een handig ding, ik heb daarmee ook een stoeltje bij me. Wat dan weer handig is omdat ik niet lang kan staan. Ik val een soort van om,
zak door mijn knieën.
Twee jaar geleden kon ik buiten nog met een stok lopen en wat langer staan. Ik kan nu vol ongeloof kijken naar mensen die 'gewoon' een uur kunnen staan. Hoe dan? Of naar mensen die langer dan 30 minuten kunnen lopen. Wederom hoe dan?
Dat heb ik ook als ik mensen 'gewoon' en trap op of af zie lopen, zonder zich aan reling van vast te houden. Ze vallen niet eens. Hoe dan? Als er een reling is, moet ik een soort van kruipend naar boven en op mijn kont naar beneden.
Dit waren voor mij ooit doodnormale activiteiten, waar ik niet eens stil bij stond. Ik kon het gewoon. Nu deze dagelijkse dingen steeds moeilijker gaan, kan ik me niet meer voorstellen dat ik eerder nog wel kon. Hoe dan?
In welk putje zijn deze vaardigheden verdwenen. Ondanks als mijn sporten, komen ze niet terug. Weg is weg. Tijdens een bijeenkomst mensen gezellig staande te zien kletsen, kan me soms raken, pijn doen.
Ik gun het ze meer dan van harte, maar ik kan dat niet meer. Natuurlijk kan ik om een stoel vragen, maar dat is toch anders. Of een dagje naar de vrije trainingen in Zandvoort,
het duinterrein met de rolstoel is niet zo praktisch. Wel leuk om te zien dat oudste wel kan gaan en zichtbaar geniet. En daar geniet ik dan weer van.
Gelukkig heb ik mijn Red Bull Racing driewielfiets. Fietsen doe ik iedere dag. Alleen of met mijn driewielfietsvriendengroepje; de Drie Driewielers. Fietsend kan ik mijn hoofd leeg maken en genieten van de omgeving.
Met uiteraard een vaste pitsstop voor plassen en lekkere koffie. De accu van de fiets gaat langer mee dan mijn blaas. Gisteren kreeg ik een compliment van een paar hangjongeren: 'gave fiets', kijk dat is dan weer een opsteker.