De wondere wereld van het onderzoek

wonderewereld artikel Elk oog heeft zes uitwendige spieren die ervoor zorgen dat het oog in alle mogelijke richtingen kan bewegen.

Iedere oogspier heeft zijn eigen functie. De oogspieren worden aangestuurd vanuit de hersenen door drie verschillende hersenzenuwen. De oogzenuw zorgt ervoor dat de informatie van de ogen naar ziencentrum in de hersenen wordt gestuurd. Net als een kabel tussen toetsenbord en scherm.

Wanneer een van bovenstaande hersenzenuwen te weinig of geen informatie doorgeeft aan de oogspier(-en), heeft dit gevolgen voor de beweeglijkheid van het oog en voor de oogstand. Dit kan dubbelzien en wazig zien veroorzaken.

Dit is de theorie. In de praktijk heb ik hier dagelijks last van. En dat is niet handig, het komt mijn balans niet ten goede, ben sneller moe enzovoorts, enzoverder. Ik ben dus trouwe klant bij de afdeling oogheelkunde.

Om mijn oogklachten te onderzoeken, zijn er ook van die wonderbaarlijke apparaten. Het is dus mogelijk, hoe bijzonder is dat, om te meten hoelang een signaal er over doet van mijn netvlies naar mijn hersens. Zo’n onderzoek heet een VEP (Visually Evoked Potentials).

Je krijgt een paar stickers (elektroden) op je hoofd geplakt. Vervolgens hoef ik alleen maar naar een schaakbord te kijken. Verder niets, een kind kan de was doen.

Bij dat schaakbord wisselen de witte en zwarte vakken continue: wit wordt zwart en zwart wordt wit. Gemeten wordt dus hoe lang het duurt voordat mijn hersens cq het ziencentrum in de hersenen de elektrische signalen binnen krijgen.

Die signalen worden verstuurd via de oogzenuw. Zo kan gemeten worden of de oogzenuw goed werkt. Bij mij niet dus. De oogzenuw is beschadigd, signalen komen vertraagd binnen. Nogmaals, ik hoef bij dit onderzoek alleen maar te zitten, de techniek doet zijn werk.

Nu is schaken tegenwoordig ontzettend populair door Netlfix-serie The Queens Gambit. Ik heb gisteren het 1e deel gezien, een aanrader. Naar z’n schaakbord kijk je dus bij dit onderzoek. Zonder de hoofdpersonen uit de serie weliswaar. Dat zou wel wat zijn, als de mensen die dit onderzoek ondergaan ondertussen naar deze serie kunnen kijken. Wordt het toch nog leuk.

Ik heb ooit een ander oogonderzoek gehad, een gezichtsveldonderzoek cq perimetrie of HFA. Je moet dan in een apparaat kijken. Een oog afgeplakt. Er gaan dan her en der lichtjes branden. Als je een lampje ziet moet je op een knopje drukken. Appeltje, eitje, een kind kan de was doen.

Door dit onderzoek ontstaat een beeld van wat je wel en niet kunt zien. Als er storingen in het gezichtsveld zijn, ziet het oog bepaalde delen van de omgeving niet. Na afloop denk ik dat ik het goed gedaan heb, ik heb immers veel lampjes gezien en eindeloos geklikt, ik geef mezelf een complimentje: goed gedaan Juffrouw Jannie.

Maar helaas pindakaas, de orthoptist was onverbiddelijk; ik bleek her en der toch een paar lampjes te hebben gemist. Ik heb dus letterlijk een paar blinde plekken. En dat is dan weer geen leuk bericht.

Bij een derde oogonderzoek moest ik met een soort van pointer lampjes aanklikken. Ook toen dacht ik, alles goed. Maar ook toen bleek dat ik er soms letterlijk naast zat. De orthoptist was streng, het lampje zat niet waar ik dacht dat het zat.

Dat ernaast zitten ervaar ik regelmatig in de praktijk. Meer dan eens beland er in de supermarkt iets naast de band bij de kassa. Op de grond dus. Of recent, mijn stok op de grond in plaats van in het winkelwagentje. Rare gewaarwording. Maar zolang het geen eieren zijn of een fles wijn, kan ik daar prima mee leven.

Orthoptie betekent letterlijk ‘recht kijken’. Als dit niet goed gaat, kunnen klachten als dubbelzien ontstaan. Een orthoptist kijkt niet alleen of je scherp kunt zien, maar ook of je ogen recht staan, goed alle kanten op kunnen bewegen en goed kunnen samenwerken. Dat is ook belangrijk om goed te kunnen zien.

Dubbelzien (diplopie) is het tegelijkertijd zien van twee identieke beelden. Conclusie van het 2e en 3e onderzoek: ik heb nog een 2e oogprobleempje (maar dat wist ik al lang).

De oogbol wordt aangestuurd door de oogspieren en jawel je raadt het al, die oogspieren worden aangestuurd door de oogzenuwen en wederom je raadt het al, die zijn beschadigd en hebben er bij mij niet altijd even zin. Kortom: er is gebrek aan samenwerking. Het lijkt de politiek wel.

In de praktijk zorgen die vertraging (1e onderzoek) en minder werkende oogspieren (2e en 3e onderzoek) voor een soort van disbalans. Vaak een beetje een dizzy gevoel.

Als ik buiten loop dan zijn al die kleine aansturingsprobleempjes net iets teveel. Dan gaat de bewegende wereld net iets te snel en dat vindt mijn balans niet fijn.

Dubbelzien is ook zo’n rare gewaarwording. Ik had hier in het begin van mijn MS carrière ook al last van. Het is gek en ook wel eng. Ik kon toen nog werken en autorijden.

Op weg naar mijn werk zag ik in de verte een tegemoetkomende auto. Toen we elkaar naderden, werd die auto er twee, waarvan er een op mijn weghelft. Verstandelijk weet je dan, dit is niet echt, het is maar 1 auto, maar even zag ik er echt twee. En dat is schrikken.

Ook nu weer. In plaats van een witte streep in het midden van het fietspad zie ik er twee. Welke witte streep moet je dan volgen. Die ene die afbuigt richting de sloot uiteraard niet. Al helemaal niet in de winter, ik ben een koukleum en houd niet van een nat pak.

Een lange weg van brilaanpassingen volgde, met een operatie eind 2019 als toetje. Nu is, na de schub/pretkuur het dubbelzien weer terug.
Ik merk dat mijn hoofd steeds naar links buigt.

Als ik bijvoorbeeld voor de spiegel sta en ik kijk rechtuit, zie ik mezelf dubbel. Als ik op de fiets rechtuit kijk, moet ik, zoals ik schreef, als het ware oppassen niet rechts de sloot in te rijden. Dit is gelukkig nog niet gebeurd.

Maar mocht je me tegenkomen en je je afvragen waarom, ingeval er rechts een sloot is, ik een beetje in het midden van de weg fiets of waarom ik je niet recht aankijk, maar schuin naar links, dan weet je nu waarom. Ik wil je best twee keer zien. Maar dan liever 2x op een dag dan twee keer op hetzelfde moment.

Kijken is dus inspannend. Nu snap ik eindelijk waarom ik na een stukje fietsen zo moe ben. Los van de vele prikkels onderweg, maar dat is weer een ander verhaal.

Dubbelzien betekent ook dat ik minder diepte zie. Wellicht dat ik daarom zo gehecht ben aan mijn opoe-rollator. Altijd steun. En die saaie groene opoe rollator staat, zoals ik eerder schreef, op de nominatie voor een update: wit met Red Bull Racing stickers. Dan wordt het lopen daarmee nog leuker. Ik kan niet wachten.

Straks toch maar even op de fiets naar AH. Op de Proosdijstraat rijd ik ook ietsjes in het midden van de weg, Dat heeft dan niets met mijn ogen te maken, maar het feit dat deze straat een zogenaamd ‘ronde’ straat is. De rechterkant van de straat helt erg, waardoor ik een beetje schuin zit.

En dat is nog steeds wel een dingetje op mijn Red Bull Racing driewieler. Pfff, het is ook altijd wat! En mocht je nu denken: 'die Mia is een gevaar op de weg, koop een paar geraniums en blijf thuis', wees gerust.

Om mezelf en anderen te beschermen rijd ik al jaren geen auto meer (maar dat heeft dan weer niets met mijn ogen te maken).
Al fietsend en lopend ben ik geen gevaar voor mijn omgeving. Hooguit herken ik je niet of zie ik je dubbel en in het ergste geval fiets ik de plomp in. De lente komt eraan, dus dat overleef ik dan ook wel weer.

En..., ik heb niet alleen een opoe-rollator, maar ook een ouden-van-dagen-achteruit-kijk-spiegel op mijn fiets. Zo kan ik ook het verkeer achter me in de gaten houden, wel zo veilig.

En om extra op te vallen, heb ik die te gekke opvallende zwart-wit-geblokte-finish-vlag-tas achter op mijn fiets. En zo ben ik dan toch weer terug bij het begin van dit blog.

Een schaakbord of finish-vlag, meer van hetzelfde. Alleen jammer dat Max Verstappen op het nippertje als tweede deze vlag passeerde. Maar de toekomst ziet er goed uit. De volgende keer is Max 1e en Perez 2e.

2015 - 2024 Vrouwtotaal